Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
cleppie
17 november 1991
Vukovar
Vukovar is een stad in het meest oostelijke gedeelte van Slavonie. Hij ligt op de oever van de rivier Vuka in Donau, op de grens tussen Kroatië en Noord Servië. Een prachtige stad, volgens de laatste bevolking register voor de Joegoslavische oorlog, telde Vukovar 45.000 inwoners. Op 17 november 1991 gebeurde de eerste en grootste tragedie in kroatië.
Op 17 november 1991 trokken de eerste troepen door de straten van Vukovar, een grote hel dat werd het.
Ovcara
Een van de mensen die zijn leven verloor in dit gevecht was Sinisa Glavasevic, radio verslaggever van Radio Vukovar tot de laatste uur. Het zijn zijn woorden aan begin en het eind van dit post. Hij is omgebracht op 19 november 1991 op Ovcara, samen met honderden anderen (meestal mannen).
Op die dag waren bijna twee duizend mensen vermoord op de beruchte Ovcara. Hij was 32 jaar. Zijn teksten waren na 1995 ontdekt. Hij is maar een. Een van vele levens die verloren zijn gegaan. Net zo bijzonder en spijtig als alle mensen die we nog niet eens kunnen identificeren in de massa graven.
Sinisa Glavasevic
“Wie zal over mijn stad waken? Over mijn vrienden? Wie zal ons uit de duisternis leiden? Er bestaat geen rug sterker dan die van mij. Sterker dan die van u. Dus, als het niet te veel gevraagd is, help mij. Iemand heeft mijn parken aangerand, de bankjes waar jullie namen ingesneden zijn, de schaduw waar u de eerste kus gegeven en ontvangen heeft. Iemand heeft alles gestolen. Zelfs de schaduw is zoek. Er zijn geen winkelramen waar voor u stond, geen bioscoop waar u uw verdrietigste film gezien hebben. Uw verleden is beroofd. Er is, hier, niets van u over. U zult opnieuw moeten beginnen met bouwen. Eerst uw verleden, zoeken naar de wortels. Dan uw heden. En dan pas, als u nog kracht overhebt, kunt u in iets aan uw toekomst geven. Maar voelt u zich vooral niet alleen in uw toekomst. Maakt u zich geen zorgen over de stad. Hij was al de hele tijd in u. Binnen. Verscholen. Ver weg van de handen van de moordenaar. De stad- die bent u.”
17 november, een grote tragedie, maar vergeten zullen we nooit, laten we a.u.b al deze slachtoffers gedenken.
Gedenken en blijven herinneren is een verantwoordelijkheid die wij hebben niet alleen tegenover de omgekomenen, maar ook tegenover onze samenleving en onze kinderen. Ook al is de oorlog lang geleden en ook al hebben velen van jullie de doden niet gekend.
Zij waren geliefden, buren, vrienden, familie, zij verdienen het dat wij hen herdenken, al is het maar een paar minuten per jaar. Jaar na jaar, van generatie op generatie. Vukovar mag niet vergeten worden!
cleppie www.footstepsofhope.eu
