En voordat de opmerkingen gaan komen in de trant van: ‘je bent negatief omdat je wraak wilt nemen of teleurgesteld bent’.
Nee, dat heeft er niet veel mee te maken. Ja, ik erger me aan het feit dat het juridisch systeem niet functioneert in Kroatië en dat een contract dus de waarde heeft van WC-papier. Ja, ik erger me er aan dat het ons daarom zeer veel geld heeft gekost.
Maar………los van dat alles heb ik me, en dat weet iedereen, vanaf dag 1 mij groen en geel geërgerd aan de mentaliteit van de Kroaten en de overheid. Ik heb altijd gezegd, en blijf daarbij, dat, wanneer de Kroaten en Kroatië nu eens 10 % van de energie die ze besteden aan tegenwerken, zouden besteden aan positieve energie (oftewel meewerken, schouders eronder en er iets van maken), dat het land dan veel en veel verder zou zijn.
Ik heb zelf een instelling van: ‘kom me niet vertellen waarom ik iets niet MOET doen, vertel me liever waarom het niet KAN’ Daar kan ik namelijk veel meer mee.
Daarnaast geldt bij mij nog altijd: ‘You don’t have to like it, you just have to do it'. Oftewel, wanneer je 24 uur per dag moet doorwerken om iets af te krijgen dan doe je dat gewoon. Je bent een verplichting aangegaan, die kom je gewoon na, maakt niet uit hoe.
Beide instellingen zijn volstrekt vreemd in Kroatië en dan met name bij de overheid. De overheid ziet zich zelf niet als een instelling die MET en VOOR de burgers werkt, de overheid ziet zichzelf als een instelling waar de burgers voor moeten werken. Voorts heerst in Kroatië het concept van totale controle.
De overheid wil alles en iedereen controleren, iets wat nog voortkomt uit het tijdperk van Tito. De overheid dwingt haar zaken af middels een immens apparaat en werkt onder het principe van repressie en dus liefst zeer veel boetes.
De impact van zo'n werkwijze is immens, want het sijpelt ook door naar het dagelijkse leven en naar de houding van de gewone burger. Veel Kroaten kunnen zich totaal niet voorstellen dat in andere landen het principe geldt van ‘we geloven je totdat wordt bewezen dat het niet zo is’. Kroaten groeien op met het idee dat de overheid je past gelooft wanneer jij bewijst dat zij ongelijk hebben. Vertrouwen bestaat niet, er is alleen wantrouwen. Een samenleving welke is gebaseerd op wantrouwen is een zeer onvriendelijke samenleving.
Voor mij was de kwaliteit van het leven vele malen minder dan wat ik elders heb meegemaakt en dat geeft voor mij de doorslag. Het feit dat je iedere dag moet vechten tegen instellingen, personen, bedrijven etc omdat ze weer eens niet hun afspraken nakomen is ronduit vermoeiend. Werknemers die gewoon niet komen opdraven omdat ze weer dronken zijn. Werknemers die overdag vrolijk aan het bier of de wijn gaan. Vinden van regels en regelen van een simpel papiertje wat dagen i.p.v. een paar minuten kost.
De mentaliteit van het continu elkaar willen belazeren i.p.v. gewoon dat doen wat is afgesproken etc trekt alle energie uit je. Bij alles wat je doet moet je je alvast gaan indekken en jezelf afvragen hoe je de troeven in handen kunt krijgen. Zolang jij namelijk de troeven in handen hebt krijg je zaken gedaan. Heeft een werknemer, een bedrijf of de overheid de troeven in handen dan gaat het je veel geld kosten.
Al die zaken trekken de energie uit je en maken het leven heel erg onaangenaam.
Ja, ik weet ook wel dat je daar om kunt lachen, dat dit ‘de geest van het land is’ en misschien zou ik er ook om kunnen lachen……………wanneer ik zoveel geld zou hebben dat ik me er niet druk over hoef te maken. Dat het mij niet interesseert dat iets het drievoudige kost van wat normaal is, dat iemand 500 euro wil hebben, maar geen werk uit heeft gevoerd, dat de kwaliteit van het geleverde werk bedroevend is, dat men bakken met schade aanricht aan je eigendommen omdat ze gewoon onvoorzichtig zijn.
Wanneer je die luxe hebt………dan is het leven in Kroatië heel eenvoudig. Je pakt de telefoon op, geeft iemand een opdracht en…………….ooit zal het wel eens geschieden, maakt niet uit wat het kost.
Helaas had ik die luxe niet en kan ik er geen vrede mee hebben dat je overal wordt belazerd. Is een tekortkoming, weet ik, maar zo ben ik nu eenmaal.